Menu

O MNIE

Marta Żurek Kondraciuk

Gina Damalfi-  właśc. Marta Żurek Kondraciuk,  songwriterka urodzona i tworząca w Warszawie.

Komponuje gitarowe piosenki, śpiewa i pisze teksty. Na debiutanckim albumie, którego premiera 21 września 2021 roku, pojawi się 12 osobistych historii, w większości zaśpiewanych po polsku, ale też po włosku i po angielsku. Do współpracy przy swojej pierwszej płycie zaprosiła Adama “Burzę” Burzyńskiego i Marcina Ciempiela, na perkusji zagrał Oskar Podolski.

Śpiewam. Zawsze chciałam śpiewać. Piszę proste, gitarowe piosenki. Od lat eksperymentuję z głosem. Ufam intuicji, chcę uniknąć maniery, by ocalić to, co w przekazie indywidualne. Dla mnie głos jest najbardziej tajemniczym i mistycznym instrumentem, czułym i silnym środkiem przekazu artystycznego. Doszłam do punktu, w którym mówię otwarcie o świecie, przez pryzmat doświadczeń mojego życia, kolorowego i nie pozbawionego zakrętów- z pełnią dziecięcej wrażliwości i ekspresją, która określa całe moje jestestwo. Jestem wdzięczna losowi, bo udało mi się kiedyś przeżyć ciężką chorobę i doświadczenie to ukształtowało mnie jako człowieka i artystę. Gdyby nie tamte przeżycia, które dziś uważam za bogactwo, nie powstałyby te piosenki.

Pragnę cały czas tworzyć i pracować, by – jak jeden z malarzy prymitywistów, który mnie kiedyś mocno zainspirował – móc oddać światu owoc stokrotny.  Weszłam w temat głębiej i z czystym sumieniem… dumna oddam w Wasze ręce to, co powstało.

Prowadzi mnie dziki spokój. Posłuchaj piosenki Palermo- która była na 1 miejscu w Czwórce Polskiego Radia, w marcowym zestawieniu Listy Przebojów audycji Będzie Głośno!  Ta piosenka to moje energetyczne credo w obronie wolności, chaosu i emocjonalności, obraz wyobraźni, realny świat ze snu, gdzie każdy dzień jest świętem, a muzyka pochwałą wolności.

Na większej scenie pierwszy raz stanęłam śpiewając w duecie z Kazikiem Staszewskim piosenkę „Łączmy się w pary, kochajmy się”, która ukazała się na płycie Salon Recreativo zespołu Kult. Ta urocza, singlowa piosenka skomponowana przez Janka Grudzińskiego, to dla mnie mnóstwo wspomnień.

 

Udało mi się odnaleźć własną muzykę. Koncentruję się na dotarciu do najgłębszej istoty i odnalezieniu reakcji na rzeczywistość jaką może mieć każdy z nas w sposób niepowtarzalny i jedyny, nie sugerując się żadnymi kategoriami, stylami muzycznymi czy trendami, ani upodobaniami innych ludzi. Więcej o powstającej płycie – w kolumnie MUZYKA, NEWS i przede wszystkim na nowej stronie poświęconej debiutanckiemu ALBUMOWI : www.ginadamalfi.com

WIĘCEJ O MNIE:

Urodziłam się i wychowałam na Przyczółku Grochowskim, na warszawskiej Pradze Południe. Z każdym rokiem przekonuję się, że to szczęście urodzić się w tak niesamowitym, naznaczonym trudnym pięknem i tajemnicą miejscu, które odrodziło się po zagładzie i intensywnie żyje, stara się żyć.

Muzyki słucham całe życie, pierwsze wspomnienia kojarzą mi się ze szpulowym magnetofonem, z którego rodzice puszczali i starszemu bratu Grechutę, Niemena, Led Zeppelin, Budgie, Stonesów i wiele innych legend. Od lat czerpię z bogactwa różnorodnych muzycznych światów – od Sarah Vaughan, Billie Holiday, Niny Simone czy Carmen Mcrae, po Ymę Sumac, Nico, Astrud Gilberto, Dee Dee Bridgewater. Nieustannie się uczę, szukam. Inspiruje mnie  PJ Harvey, Patty Smith, Betty (Mabry) Davis, Captain Beefheart, Tom Waits, Iggy Pop, Dawid Bowie, Jim Morrison i wielu innych. Ma nadzieję, że uda mi się osadzić to wszystko w kontekście tu i teraz.

Mam sentyment do standardów jazzowych- choć od 2016 r. .świadomie odcięłam się od utworów znanych, by wejść głębiej w siebie i odnaleźć własną muzyczną historię.  Standardy są dla mnie są jak dawne księgi, ponadczasowe przypowieści – im starsze tym bardziej warte odczytania tu i teraz. I nigdy dwa razy tak samo. Z prostotą i osobistym szlifem. Czuję w tym nie tylko szansę magicznej podróży w czasie do epoki Billy Holiday, Sarah Vaughan czy Theloniousa Monka, ale i przeżycia cudownej sytuacji, która wydarza się na scenie dzięki wspólnej energii improwizacji.

Od lat pielęgnuję bliską “zażyłość” z poetyką snu Felliniego, Anną Magnani i innymi ikonami włoskiego kina. Stąd wzięły się moje wersje legendarnych utworóm jak: La Bambola, O mamy blu czy Parole. Te utwory, podobnie jak zamki Toskanii, Sycylii czy mistyczne wioski Kalabrii są zmysłowym odbiciem  metafizycznej tęsknoty za nierealnością zatrzymania chwili, są nasyceniem afirmacją życia, pięknem świata i emocjonalności, są spełnieniem marzenia o intensywności przeżyć bez utraty czystości i wolności umysłu. Są czystą namiętnością i słodyczą, bez których nie byłoby Włoch. Bez których nie byłoby mnie.

“Brunetka wieczorową porą” to był mój autorski program w radioJAZZ.fm . Od 2010 r. do 2014 opowiadałam w nim o kobiecej ekspresji w muzyce, o artystkach wszystkich kontynentów, od klasyki jazzu, bluesa i rocka po awangardę i najnowsze wschodzące zjawiska sceny muzycznej. Przez lata audycja ewoluowała w różnych kierunkach,  ale w każdym prawie odcinku, niezależnie od tematu spotkania dawałam słuchaczom odczuć obecność Toma Waitsa, bo uważam go za jednego z ojców chrzestnych kształtu mojego życia. Należy  do nich też Federico Fellini, z nastoletnich  czasów -Witkacy, ale przede wszystkim chyba cały OCEAN MUZYKI, którą nasiąkam od urodzenia.

Wokalnie inspirowali mnie zawsze mężczyźni o niskich głosach, poza Tomem Waitsem – Iggy Pop, Captain Beefheart, Nick Cave, Dawid Bowie i Jim Morrison. Wokalistki mogłaby długo wymieniać – na pewno Batty (Mabry) Davis, PJ Harvey, wreszcie Nina Simone, Billy Holiday, Sarah Vaughan, Yma Sumac, Nico.

W audycji nawiązywałam do postaci intrygujących, często nieszczęśliwie zmarłych u szczytu kariery, jak Dalida, Mia Martini, Edith Piaf, do traumatycznego dzieciństwa Rosy Balistreri i Billie Holiday, opowiadałam o charyzmatycznych parach jak Betty Davis i Miles Davis, Tom Waits i Kathleen Brennan, czy Ike i Tina Turner.

Fellini mówił, że istniejemy tylko w tym, CO ROBIMY. Ja dodam jeszcze… i w tym, JAK KOCHAMY. Jedno i drugie jest tak samo ważne. I bezcenne.

Zapraszam do buszowania po mojej stronie!